CAN DÜNDAR'DAN BİR YAZI...YALNIZLIĞA ALIŞMALI..

Bavulları hep toplu durmalı insanın...

Bir gün telefonların hiç çalmayabileceği hesaplanmalı...

Tül perde arkasından misafir yolu gözlemekten vaz­geçmeli...

İhanetlere, terkedilmelere, bir başına bırakılmalara hazırlıklı olmalı...

Yalnızlığa alışmalı...



* * *



Çünkü "omuz omuza" günlerin vakti geçti. Dayanışma... günümüz borsasının değer kaybeden hisse senet­lerinden biri artık...

Bireyin keşif çağı, geride kı­rık dökük yalnızlıklar bıraktı.

Terörün bile bireyselleştiği çağdayız. Zaman, birlikten kuvvet doğurma zamanı değil; zaman, tek başına dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanıdır.



* * *



İşte o yüzden alışmalı yalnız­lığa...

Sokaklar dolusu ıssızlıkla başbaşa yaşamayı göze almalı insan... Güvendiği dağlardaki karlara bakıp ders çıkarmalı... Hüzünlü bir şarkıyla paylaşı­lan gecelerde başım dayayacak bir omuz arama huylarından vazgeçmeli... Sofrada tek tabağa, tabakta az yemeğe alışmalı...

Romanlardan yalnızlığı yücelten paragraflar asmalı evin en görünür duvarlarına...

"Yalnızlık paylaşılmaz/ Paylaşmılsa yalnızlık olmaz" dizeleriyle başlamalı güne...

Telesekretere "şu anda size cevap verebilecek kim­se yok" denmeli, "... belki de hiçbir zaman olmaya­cak..."

Cevapsızlığa, sessizliğe ısınmalı...



* * *



Oysa sessizlik haksızlığa alkıştır.

Haklılığın onuru yaşatır insanı... Susmanın utancı öldürür.

O yüzden en sessiz gecelerde ''doğruydu, yaptım"la teselli bulmalı insan...

Feryada komşuların yetişmemesine, soğuk duvar diplerinde sessizce ağlaşmaya alışmalı... Kendiyle he­saplaşmaya çalışmalı...

Gece yastıkla ağlaşmaya, sabah aynayla gülüşmeye, kendiyle hüzünlenip, kendiyle keyiflenmeye hazır ol­malı...

Hep başını alıp gidebilecek kadar cesur, ama hep kalıp savaşacakmış kadar gözüpek olabilmeli...

Sessizliği, sese dönüştürebilmeli...



* * *



Ve sırt çantasını her daim hazır tutmalı insan...

Yollarla barışmalı...

Yalnızlığa alışmalı

CAN DÜNDAR

çok güzelmiş paylaşım için tşkler

rica ederim...su cümle ne kadar doğru:Hep başını alıp gidebilecek kadar cesur, ama hep kalıp savaşacakmış kadar gözüpek olabilmeli...

tam süper bir cümle ne kalıp savaşabiliyorum ben ne de çekip gidebiliyorum(yaşım itibarı ile) ama çok isterdim özellikle kalıp savaşabilmeyi gurur denilen kahrolası bir duygu varya işte onun yüzünden vazgeçiyorum çok doğru tabii yapabilene ben isterdim ama olmuyor...yapabilen varsa akıl versin biraz bizde yararlanalım...

biz hiç birimiz kendimiz için yasamıyoruz ki eger oyle yaşasaydık emin ol çekip gidcek cesaretimiz olurdu....

duygusuzduygu demiş ki:biz hiç birimiz kendimiz için yasamıyoruz ki eger oyle yaşasaydık emin ol çekip gidcek cesaretimiz olurdu....

hep baskalarının vereceği tepkıler ne olur ?
düsüncesiyle yasadığımız icin bizim düsüncelerimizin pek önemi kalmıyor coğu zaman onların yanında...

duygusuzduygu demiş ki:biz hiç birimiz kendimiz için yasamıyoruz ki eger oyle yaşasaydık emin ol çekip gidcek cesaretimiz olurdu....

bencede kendimiz için yaşamıyoruz yaşayamayacağız da...ama bıktım artık daha kaç yaşındayım herşey sanki üzerime üzerime geliyor bazı şeyleri taşıyamıyorum kaldıramıyorum artık... cesaretim olsa bir dakika durmazdım buralarda çeker giderdim ama yokki öyle bişey...

belki de öylesi daha iyi... bilemiyorum... baskalarını düşünerek yasayınca belki mutsuz oluyoruz ama bizi frenliyor bu düşünce bazı cesaret gerektiren işleri yaparken ama gercekten ben de bir süreliğine kaçıp gitmek isterdim

bende çok isterdim belkide herşeyden çok insanın bunu istediği anlar oluyor birde yapabilmek gerekiyor ama yapamıyoruz....

annem de bazen diyor söyle dag basında kimsenin olmadıgı bir yere gidebilsem...ama gidemiyor neden biz varız...

aynen benim annem de çok der bende git diyorum sanki tutan var :D:D:D

ben de diyorum bakarım ben kardeşlerime babama git biraz kafanı dinle diyorum gitmiyor...